เพราะว่าในหัวไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า "ทำงาน หาเงิน เลี้ยงครอบครัว ส่งน้องเรียน"...
นึกๆ ไปก็เป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจมากๆ ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย เอาแบบว่า เริ่มจากศูนย์กันเลยทีเดียว เริ่มงานกับเพื่อนใหม่พร้อมกันสองสามคน...ที่ทุกวันนี้ก็ยังถามไถ่กันอยู่เรื่อยๆ...คนนึงอยู่แล็ป คนนึงเป็นฝ่ายรับประกันคุณภาพ..ส่วนผม เป็นวิศวกรผลิตภัณฑ์ใหม่ (New Model Engineer) ดูแลออกแบบแม่พิมพ์เอาไปฉีดโฟมทำเบาะรถยนต์ที่พวกเรานั่งๆ กันอยู่นี่แหล่ะครับ..จำได้เลยโมเดลแรกที่ทำก็คือเก๋งแจ๊สรุ่นแรกเลย...
ผมมีลูกน้องด้วยนะครับ ตั้งสามคน อายุไล่ๆ กันสองคน พี่เก๋าๆ อีกหนึ่งคน เก่งกันไปคนละอย่าง
สิ่่งที่ได้ทำและเรียนรู้จากการทำงานช่วงนั้น มีเยอะแยะเลยครับ...ไล่ๆ ดูก็น่าจะมีประมาณว่า
โดนลูกพี่เรียกรายงานตัวทุกเย็น ถามว่างานแต่ละตัวถึงไหนแล้ว...ก็ต้องเตรียมข้อมูลงานต่างๆ ติดตัวตลอดเวลา และก็ได้มาจนถึงทุกวันนี้
ได้ทำตัวอย่างถึงตีสี่...กว่าจะได้ชิ้นงานที่ยอมรับได้ให้ลูกค้ามาเอาตอนแปดโมงเช้า...ประทับใจนายญี่ปุ่นที่อยู่ทำด้วยจนเสร็จ...
ได้รู้จักวางแผนการทำงาน เพราะต้องทำให้ทันตามกำหนดเวลา แถมต้องเจรจาต่อรองให้เราได้งานอย่างคล่องตัว ไม่ตึงมือเกินไป...
ได้บริหารลูกน้อง...เรียนรู้จุดแข็งและใช้ให้มันเป็นประโยชน์...เรียนรู้จุดอ่อนและพัฒนามันให้ดีขึ้น.....ถึงแม้ทำๆ ไปมันจะกลายเป็นลูกพี่ก็ตาม!...ก็เก่งสู้มันไม่ได้นี่ครับ ต้องเรียนรู้แล้วมาปรับเข้ากับตัวเราอีกที..ไม่งั้นจับไม่ได้ไล่ไม่ทันหรอกครับ...แถมจะคุมไม่อยู่อีกต่างหาก...
และที่เด็ดสึดคือ ได้คุยกับชาวต่างชาติตัวเป็นๆ ภาษอังกฤษล้วนๆ ...จะกลัวอะไรครับ งูๆ ปลาๆ ไปเรื่อย ใจถึงซะอย่าง เดี๋ยวก็เป็นเอง...และนี่เองทีทำให้ผมไม้เคยกลัวที่จะคุยกับชาวต่างชาติอีกเลย.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น