"ตัวกู-ของกู" นี้มีชื่อเฉพาะในภาษบาลีว่า "อุปาทาน" แปลว่า "ความยึดมั่นถือมั่น" เป็นการยึดมั่นถือมั่นทางจิตใจ...
"เบญจขันธ์ที่ประกอบอยู่ด้วยอุปาทานนั่นแหล่ะเป็นตัวทุกข์"
เบญจขันต์ คือร่างกายจิตใจของคนเราที่กำลังถูกอุปาทานว่า "ตัวกู" ว่า "ของกู" เข้าสิงอยู่เท่านั้น จึงจะเป็นเบญจขันธ์ที่เป็นทุกข์
ส่วนเบญจขันธ์ที่กำลังว่างจากอุปาทานยึดครองนั้น...หาเป็นเช่นนั้นไม่...ในขณะที่ไม่ถูกอุปาทานว่า "ตัวกู-ของกู" เข้าสิง ก็หาได้เป็นทุกข์ประการใดไม่...แม้ว่าร่างกายจะกำลังถูกเชือดเฉือนอยู่ หรือจิตใจกำลังมีสิ่งใดส่ิงหนึ่งมาทรมานอยู่...
ในทำนองที่ตรงกันข้าม...หากว่าร่างกายของเขาก็ไม่ถูกเบียดเบียนอะไรเลย จิตใจของเขาก็ไม่ถูกทรมานอะไรเลย...แต่ถ้าเขาเกิดมีการยึดมั่นถือมั่น...ในสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาเท่านั้น...อาการแห่งความทุกข์ก็ปรากฏออกมาทันที....
ฉะนั้น...จึงเป็นอันกล่าวได้ว่า "ตัวกู" ว่า "ของกู" เข้ามาเป็นส่วนประกอบอยู่ด้วยเสมอไป ความทุกข์จึงจะเกิดขึ้นได้...
(อ้างอิงจากหนังสือ "ตัวกู-ของกู" - พุทธทาส อินทปัญโญ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น